Mag ik met mijn conclusie beginnen? We moeten voor grote problemen vaker kleine oplossingen zoeken. De Volkskrant had een leerzame serie artikelen over de wooncrisis. Alleen dat woord al. Het ontmoedigt en beneemt je de lust om lekker praktisch aan de slag te gaan. Maak het behapbaar. Geef het een menselijke maat. Wat ik bedoel?

Er is een actuele aanleiding voor het citeren van deze enthousiaste uitspraak, gedaan door architect Le Corbusier tijdens zijn bezoek in 1930 aan de Van Nelle fabriek in Rotterdam, en wel een tweeledige.

Soms schiet je iets van lang geleden te binnen. Een beeld, een geur, een gebeurtenis. Of een uitdrukking uit je jeugd. Als we als kind ergens geen zin in hadden, bedachten we de smoes: “dat kan ik niet”, terwijl we eigenlijk bedoelden “dat wil ik niet”.

Stel er is een dijkdoorbraak en het achterliggende land loopt onder water. Wat doe je dan? Probeer je het gat te dichten of juist groter te maken? Of je zit in een boot die langzaam vol water loopt. Gelukkig heb je een pomp bij de hand. Pomp je dan water uit de boot of juist meer water in de boot?

Lang lang geleden - niet zo ver hier vandaan - stapelde de mens stenen en noemde het een huis; nu, heel veel later, zijn wij geneigd alle vormen van gestapelde stenen te kwalificeren als huis. De huidige problematische status van onze huisvesting kan niemand ontgaan; net als onlangs de verwachting dat de bouwprognoses zo goed als zeker opnieuw niet gehaald zullen worden. Twee in deze uitermate interessante publicaties trokken mede daarom mijn aandacht deze maand.

Een paar recente krantenkoppen: ‘Knagende termieten in opmars’, ‘Kolonies schadelijke termieten in Nederland’ en ‘Termieten vreten twee huizen in Zuid-Holland op’. Het gaat om de Amerikaanse grondtermiet (Reticulitermes flavipes). Voor miljoenen Amerikanen is dat een vertrouwde maar verfoeide huisgenoot.