Grote problemen, kleine oplossingen
Columns | Door Charles Groenhuijsen
Geplaatst: 13-06-2024
 Mag ik met mijn conclusie beginnen? We moeten voor grote problemen vaker kleine oplossingen zoeken. De Volkskrant had een leerzame serie artikelen over de wooncrisis. Alleen dat woord al. Het ontmoedigt en beneemt je de lust om lekker praktisch aan de slag te gaan. Maak het behapbaar. Geef het een menselijke maat. Wat ik bedoel?
Vier oudere stellen uit Gouda willen anders wonen. Duurzamer, meer afgestemd op hun leeftijd met grotere zelfredzaamheid, meer samen doen, minder eenzaamheid. Ze verkopen elk hun huis en kunnen met het leuke bedrag dat ze samen hebben een groot huis kopen (ze noemen het Casa Finale, het Laatste Huis) om er een soort woongroep te vormen.
Een micro-oplossing dus die helaas op macro-bezwaren botst. U raadt het al: de ingewikkelde en onvoorspelbare wet- en regelgeving. Die wetten en regels hebben we met z’n allen ooit verzonnen om ons leven makkelijker te maken maar het tegendeel gebeurt. De opwekte echtparen uit Gouda zijn daar de dupe van. En zij natuurlijk niet alleen.
Initiatiefnemer Sylvia Berens (66): “We geven de moed niet op. Iedereen vindt het een geweldig initiatief. Maar dit kan niet, dat kan niet, niks kan”. En de tijd dringt. Ze zijn immers niet voor eeuwig kranige zestigers. Op den duur hebben ze elkaars hulp steeds meer nodig. Die hulp kun je in een peperduur verpleeghuis zoeken. Of je kunt informele, onderlinge hulp veel goedkoper organiseren in een woongroep. Daar blijf je zelfstandig wonen met deels een gezamenlijk huishouden (wasmachine, keuken, auto, tuinman). Maar het systeem ligt dwars. Je mag een huis kadastraal niet zo maar splitsen. Regels verschillen per gemeente. Berens: “Het systeem is totaal niet ingericht op wat nu juist nodig is. Als je als ouder niet in een appartement wilt wonen, kun je geen kant op. Daardoor stokt de doorstroom”.
Ik zei het al: waarom bedenken we voor grote problemen geen kleine oplossingen? Het kan. Echt waar. Heel veel mensen hebben creatieve ideeën die samen een grote oplossing vormen. Maar hun inventiviteit loopt vast in de moerassen van de vaderlandse bureaucratie. Hoe ingewikkeld kan het zijn? Maak splitsen van woningen en woningdelen makkelijker. Werk het niet tegen maar beloon juist deze woonvorm. Kom met slimme hypotheken. Hélp burgers in plaats van ze tegen te werken.
Dat werkt voor jonge mensen die op de huidige huizenmarkt kansloos zijn. En het is ideaal voor pensionado’s die vaak een te groot huis bewonen, maar geen bruikbaar kleiner alternatief zien. We kunnen beschikbare vierkante meters efficiënter inzetten.
Neem Rotterdam, waar met hulp van de gemeente (“geen woorden maar daden”) de ene na de andere ThuisPlusflat verrijst. Het AD beschrijft een opgewekte koffie-ochtend van de bewoners. Mét Rotterdamse humor: “Ik ben bewoner, verzorger en ouwe zeikerd”.
Bewoners helpen elkaar met dagelijkse dingen waar ze anders dure, betaalde hulp voor moeten inhuren. En je creëert een mooie kleine oplossing voor een groot probleem: eenzaamheid. Truus Kliphuis woont op de elfde etage met een schitterend uitzicht maar ook veel stilte. Haar man is overleden en dat weidse panorama – hoe mooi ook - praat niet terug. In de ThuisPlusflat is er zorg, hulp en gezelligheid. Het is een doorslaand succes en er komen nu veel meer ThuisPlusflats bij.
Hun motto is een klein zinnetje met grote betekenis: Samen is niet alleen.
Overig Columns
|